من از قبیله عشقم،نه ازدیار فریب

                                                                       به شهر کوردلان،مانده بی پناه وغریب

 همه بذاذه بدست فرامشی،آداب

                                                                       همه فریفته سیم وزور وزیور وزیب

نمیدهد فلکم ره،که وراهم زین دام

                                                                     نمیکند دلم عادت ولی،به این ترتیب

گـاهـی دلِـت مـیـخـواد هـمـه بـغـضـات
از تــو نـگـاهِـت خـونـده بـشـه کـه جـسـارت گـفـتـن کـلـمـه هـا رو نـداری…
امـا یـه نـگـاه گُـنـگ تـحـویـل مـیـگـیـری
و یـه جـمـلـه مِـثـلـه: چـیـزی شـده ؟؟؟!
اونـجـاسـت کـه بـُغـضـتـو بـا یـه لـیـوان سـکـوتـت سـر مـیـکـشـی
و بـا لـبـخـنـد مـیـگـی :
نــه هـیـچـیــ…

زخـــــم هـا ے آכم سرمـــایــﮧ استــــ
ـ
ســرمـــایــﮧ ات رو بــا ایـــטּ و اوטּ تقـــسیم نکـــטּ

כاכ نــزטּهــوار نکشـــ

آروووم و بـے ســـر صـــכا هــمــﮧ چـے رو تحــمل کـــטּ . . .!

هــر قدر هـــــم کـــه محکــــم باشــــــے,

یـــڪ نقطـــــه,
یـــڪ لبخنـــــد,
یـــڪ نگــــــــاه,
یـــڪ عطر آشنـا,
یـــڪ صــــــــدا,
یـــڪ یـــــــــــاد,
از دروטּ داغونـــت مــے ڪــــند,

هــر قدر هـــــم ڪـــه محـڪـــم باشــــــے…!

گاهــ ــےبایـــכ فاتحـــــﮧ خاطره اے رو خوכּـכ !

وگرכּـ ــﮧ همـــوטּ خـــاطـــره فاتحـــه تو رو مے خوכּــﮧ . . .

تــــــو

می‌توانی نیایی،

ولی من

نمی‌توانم ، منتظرت نباشم!

ناراحت چی هستی عزیزم ؟

آغوشت مثل پرانتز برای همه جا داره !

به کارت برس...

یادت آید وقت رفتن

آن قرار وگفتگوها

گفتمت میری سفر،من

میشوم غمگین وتنها

تودیگه برنمیگردی،رفتنت براهمیشه است

خیلی دلتنگ نگاتم،جابم دیگه نمیشه است

کاش که عمرم زودتر تموم شه

بیام اونجا که توهستی

ببینم که باوفائی، چشم به راه من نشستی